Afscheid nemen bestaat niet – zingt Marco Borsato – je gaat wel weg maar verlaat mij niet.
Ik heb op 9 november 2021 samen met mijn Martijn afscheid genomen van onze droom. In de jaren 2011 tot 2021 hebben we daar een fantastisch mooi bedrijf opgebouwd.

Uit de sleur

Ik kan me de ene avond nog goed herinneren dat ik uitgeput, alleen en verdrietig in mijn bed lag. Ik dacht: “Dit houd ik geen jaren meer vol.” Ik werkte toen (2011) als Personeelsadviseur bij Ministerie van Defensie. Een mooie carrière lag voor mijn voeten en werken en studeren werden de invulling in mijn leven. Ik heb een lieve man en twee gezonde kinderen, een prachtig koophuis, een hele leuke en goed betaalde baan. Maar praktisch gezien bestonden mijn dagen veelal uit werken, kinderdagverblijf-stress en het huishouden. Er mistte iets. Vroeger kon ik zo genieten van de natuur. Waar was mijn onbevangenheid gebleven?

Italië dat was duidelijk mijn land, ik voelde me altijd ‘thuis’’ als ik in Italië op vakantie was. Het was dan ook duidelijk toen ik dat een keer eerlijk tegen Martijn zei dat we ervoor wilde gaan. We ontdekte dat we, los van elkaar, wilde emigreren naar Italië.

Onze droom

Toen we in maart 2011 het terrein van Piazza Pinokkio (toen nog Partingoli) opreden, kon ik maar een ding denken: “Hier ga ik wonen”. Ik ging wonen in mijn droom.

Het kostte bloed, zweet en tranen om zover te komen en daarbij heeft onze ervaring bij Defensie zeker bijgedragen. We lieten ons niet zo snel uit het veld slaan. We probeerde ons doel voor ogen te houden namelijk “dé meest kindvriendelijke vakantielocatie in Toscane” creëren.

Het heette Piazza Pinokkio en het betekende letterlijk het “plein van Pinokkio”. Een plek waar je in vrijheid vakantie kon vieren. Honderden gezinnen hebben ons weten te vinden. We hebben vele leuke, bijzondere en lieve gezinnen ontmoet en we deden wat het allerleukste vonden net zoals Pinocchio heeft geleerd van de fee, de Krekel en zijn vader Gepetto, in zijn leven van houten pop tot echte jongen.

Tegenslag op tegenslag

En toen brak in februari 2019 een minder goede tijd aan. Ik ontdekte een knobbeltje in mijn borst waarvan ik direct wist; dit is niet goed! Het was inderdaad borstkanker. Na vele onderzoeken bleek dat het gezwel al te groot was om borstsparend te opereren. Ik kreeg een borstamputatie met reconstructie. Precies in de meivakantie van 2019 werd ik geopereerd, helemaal niet ideaal natuurlijk! Na herstel van die operatie moest ik ook nog een half jaar aan chemo.

Op 3 januari 2020 was mijn laatste chemo, ik kon gaan herstellen. Ik was kaal, had een lichaam dat “aangedaan” was en mijn energie was nergens te bekennen. Langzaamaan krabbelde ik op. Gelukkig hadden we een prachtig seizoen voor de boeg want voor het eerst in jaren waren we in oktober 2019 al he-le-maal volgeboekt voor 2020. Van mei tot september hadden we gewoon geen plek meer. Dat was echt ongelofelijk maar zeker wel het resultaat van ons harde werken!

En toen kwam in maart 2020 Corona. In het noorden van Italië ging het heel slecht en we kwamen in een lockdown. Martijn en ik wisten even niet wat we moesten doen. Want de eerste boekingen gingen ons al verzoeken om hun geld terug. Wij zagen onze winst als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Als je klanten je fans zijn

We startte een ludieke crowdfunding actie. We maakte een pakketje met daarin een Toscaanse beleving en stuurde dat op naar elke donatie die we kregen! Al onze oud-gasten en toekomstige gasten schreven we aan. En het bleek wel uit de donaties dat we een behoorlijk fan-base hadden opgebouwd.

De donaties waren genoeg om drie maanden van te kunnen leven. Het was nét genoeg om het te redden tot de zomer van 2020. Waar we dan – met de regels in acht nemend – wel een paar weken gasten hebben kunnen ontvangen. Maar natuurlijk niet zoals we hadden gedacht aan het begin van 2020.

Afscheid is een hele zware beslissing

Eind augustus 2020 maken we de balans op. We moesten constateren dat we in het seizoen 2019 – door mijn ziekte – te veel personeelskosten hadden gemaakt. Daarboven op in seizoen 2020 echt 80% minder omzet hadden gedraaid. Het leek verstandiger om ons concept van Piazza Pinokkio te verkopen. En te zoeken naar aan een jonger stel dat weer met evenveel enthousiasme 10 jaar eraan vast kon plakken.

Wij maken ons op voor een verhuizing naar NL. In november 2020 verhuis ik met de kinderen naar NL. Martijn blijft formeel in Italië wonen omdat het bedrijf op zijn naam stond. We zijn ondertussen al in gesprek met een serieuze kandidaat waarmee we plannen maken om seizoen 2021 samen te draaien.

Uiteindelijk loopt alles niet zoals we gepland hadden en moeten we in september van 2021 opnieuw opzoek naar opvolgers, zonder resultaat!

In de maanden september, oktober en november moeten Martijn en ik meerdere keren naar Italië. We handelen diverse zaken af maar tot een verkoop van het concept van Piazza Pinokkio komt het niet. We hebben op 9 november de laatste spullen in de auto gegooid en zijn weggereden. Weg van onze droom en in de richting van een nieuwe begin!

Het ondernemers bloed stroomt bij ons waar het niet gaan kan, dus zijn we allebei een eigen ondernemingen gestart.
Martijn is ZZP in de bouw onder te toepasselijk naam Ceppetto. Ik ben begonnen met Kantoor Hippie waar ik online ondernemers help met hun technische uitdagingen.

We hebben allebei vertrouwen in de toekomst en we hopen ooit nog ons eigen plekje in Italië te kunnen veroveren.